11600 km 125000hm
San Pedro de Atacama-Calama-Ollague-San Juan-Villa Candelaria(zouthotel!)-Incahuasi-Uyuni-Tica Tica-Potosi-Millares-Sucre

San Pedro de Atacama is een lieflijk klein oase-dorpje in de Atacama woestijn alwaar het slechts eens in het jaar regent. Het staat ons enorm aan en blijven enkele dagen. We hebben zelfs het geluk een woestijnfeestje te mogen meemaken. De sfeer is heel apart, het vriest stenen uit de grond maar het kampvuur in het midden van den 'dansvloer' alsook de Pisco cola houden ons warm.
We verlaten San Pedro en genieten van de canyon die ons richting Calama leidt. De benen zijn krachtig maar de wind almachtig en na twee uur en half en slechts twintig kilometer geven we ons over. Met fiets en al vanachter in de laadbak van een pickup laten we ons rijden. Bevrozen en verkrampt bereiken we Calama waar het geregend heeft en de storm nog voortraast. We verwarmen ons in een plaatselijke tent met op het menu Churrasco met friet-viva Chile!

Vanuit Calama gaat het verder richting Ollague-de grens met Bolivie. Na bijna acht maanden in Argentinie en Chili is de tijd gekomen om afscheid te nemen. Naar alle waarschijnlijk komt er nog wel een bisnummer voor deze landen want we hebben nog lang niet alles kunnen aanschouwen.
De grensbeambte is supervriendelijk en weet ons te zeggen dat Bolivie een klein landje is
(1 000 000 km km) waar de mensen arm zijn maar warmhartig. We krijgen een stempel voor 90 dagen en zijn dolgelukkig! Hij wijst ons de korste weg naar het het volgend dorpje-San Juan en wijle weg.
Onderwege komen we nog drie fietsers uit Zwisterland tegen die de laguna route gevolgd hebben. Zandstormen, sneeuwstormen en bittere koude. Blij dat we die route hebben gelaten voor wat ze was. Een andere keer misschien :-)

We rijden samen tot in San Juan en vandaar richting de grootste zoutvlakte van de wereld - de salar de Uyuni. Een must voor elke fietser!!!
Na 40 km waarvan de helft beukend tegen de wind bereiken we een coraal eiland - Incahuasi
(huis van de Incas) waar fietsers kunnen overnachten in een refugio. 'Room with a view' met zicht op de salar die snachts wordt beschenen door de maan. (kamperen op de salar was met de hevige wind geen optie deze keer-een andere keer misschien)
De volgende dag cruisen we nog 80 km tot aan het einde van de immense zoutvlakte en na nog eens 20 km bereiken we Uyuni, de eerste stad in Bolivie. Er hangt een relax sfeertje en we blijven een dagje en genieten van de plaatselijke markt en de vrouwen in traditionele klederdracht.

Van Uyuni rijden we naar Potosi, volgens de gidsen een van de mooiste ritten in Bolivie. De wegen zijn beter dan we verwachtten. Er wordt hard gewerkt om het traject te asfalteren en dat betekent veel vrachtverkeer en stofvreten maar dat kan de pret niet bederven. Na drie dagen bereiken we uitgeput Potosi (4000 m).

Van Potosi gaat het naar de witte stad, Sucre. Lamas maken plaats voor schapen en de omgeving wordt alsmaar groener en ook de vogelkes zijn terug van de partij! We zitten op 2800 m en ademen gaat terug een pak vlotter.
Het centrum van Sucre voelt heel westers, de levensstandaard ligt een stuk hoger dan in Potosi. Mensen in maatpat en vrouwen met bolhoed vullen de straten. Er zijn hier ook beduidend meer toeristen in het hippe Sucre dan in Potosi.

viva Bolivia!
morgen richting Samaipata!

Koene