Het verhaal van een hond
Flor, Dorre, Juan, ... alle namen heeft ze gehad, de dapperste hond der teefjes...
10km na Puerto Tranquilo, boven op den berg, stond ze ons op te wachten! Moedig volgde ze ons mee, 30 km lang! Bergop zwaar vóór ons trippelend, bergaf met de oren flapperend in de wind, maar nog niet bijna kunnen volgen.
´s Avonds bewaakt ze onze tent en krijgt dan toch een stukje brood. Ook de volgende dag, 70 km tot in dass wunderschöne Puerto Bertrand, op en neer, in het begin met heel stijve pootjes en licht kajietend achter ons aan. Niet van plan ons los te laten. De honden van het dorp mogen haar niet, dus volgt ze ons opnieuw 50 km verder tot in Cochrane. Doodmoe met amper eten valt ze neer voor de tent. Stijf, uitgehongerd en zwaar hijgend ... Maar we kunnen haar niet verzorgen en moeten haar achterlaten...
Met een list (lang genoeg in de supermarkt blijven), raakt ze ons uit het oog. De volgende dag zien we vanop afstand dat ze het goed heeft, weliswaar nog licht kreupel lopend van de 150 km lange fysieke actie.
Vooral Koen heeft hartpijn, maar we moeten verder, dat is het leven...
Dag Florrie, dag ...
Reacties
Reacties
Slik... in het vervolg geen droevige dierkensverhalen meer, ik kan daar niet goed tegen. Florrie rules!
Woody
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}