We vertrekken in chillan met fosfor in ons lijf, de zon in ons aangezicht en ver weg aan de horizon de schittering van de besneeuwde toppen van de cordillera. Volcan Antuco komt dichter en dichter maar met hem ook dreigende regenwolken. Eenmaal aangekomen in parque national laguna del Laja (meer gevormd na uitbarsting van volcan Antuco) houdt hij zich verscholen achter de wolken. De zichten die we krijgen zijn er om stil van te worden. Het miezerige weer geeft het geheel een extra dimensie ook al hadden we een zonnestraaltje ook wel kunnen appreciëren. De dagen erop rijden we door de sprookjesachtige regio del siete lagos vergezeld van de dagelijks aanbevolen portie regen, wind en grindwegen. Het subtiele onderscheid tussen lluvia (regen) en chubbascos (buien) hebben we nog altijd niet begrepen. Vulkanen houden zich verscholen achter het dichte wolkendek maar de plaatselijke leuvense stovekes geven oons elke keer opnieuw de nodige warmte en energie om er terug tegen aan te kunnen gaan. Lot had toch af en toe iets meer dan dat nodig gehad (een crisis van tijd zegt maar).
Verder veel taart, koffie, mate, sopapillas, churrascos, empanadas, ... Waar we nog het meeste van blijven genieten is de gastvrijheid van de chilenen.
De benen zitten goed, mentaal staan we sterk en in de verte is er na lange tijd terug een streepje blauw op te merken aan de horizon. De zon is onze gids vanaf nu.
Onze regenkleren steken ver weg en hebben plaatsgeruimd voor zonnecreme en bijhorende klak. De twee dagen rust en verwennerij in Valdivia hebben ons deugd gedaan (merci Wara, Ivan en Agnes).
Morgen rijden we terug op onze stalen rossen - we zien ze zo gaarne! (there is only one sylvain!)
De 'aca por alla' of zoals wij zeggen van'jut no jeir' of zoals andere zeggen van 'hot naar her'.
Wat er ook vanis dat ier schoon is dattiservan!
hasta la proxima hasta la proxima hasta la proxima!
K&L alsook ne knuffel van onze steuners in moeilijke tijden eenoog y veeloog xxx